Veronika Simonett,
mijn verhaal

Spelen als basis in het leven. Voor mij is dat tegelijkertijd de uitdaging en de energie voor het leven. Speel en ga op in het moment zoals een kind dat doet. Reflecteer en kijk terug zoals je dat als volwassene kunt doen. Zo helpt spelen om te ontspannen en zich tegelijkertijd te ontwikkelen.

Opgegroeid in een gezin met 6 kinderen was er altijd iets aan de hand. Vaker was ik op zoek naar rust. Die vond ik zittend in het hoge gras in onze boomgaard of op de schommel, vliegend naar de hemel. Vanaf vroege leeftijd fascineerde me het spelen met woorden. Woorden van achteren naar voor uitspreken, andere ritmes uitproberen en klanken van andere talen meenemen.

Mijn moeder las ons veel voor uit kinderboeken. Ik ben nog steeds gefascineerd van verhalen. Luisteren naar verhalen van mensen. Vroeger ging ik voor de radio liggen waar de klanken eruit kwamen, zo dicht mogelijk erbij zijn.

Woorden hebben een ritme en een klank. Dat wekt een bepaalde energie op. Ga ik met kalligrafie aan het werk neem ik deze energie mee. Het is voor mij minder belangrijk dat je het woord kan lezen. Het mooiste is als jij net zo gefascineerd naar het beeld kijkt als ik geluisterd heb naar de woorden voor het maken van mijn kalligrafie.